Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2018 roku do Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim wpłynął pozew S. K. przeciwko pozwanemu (...) Spółce Akcyjnej w W., w którym powód domagał się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kwoty 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 maja 2016 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż 11 stycznia 2016 roku powód S. K. poruszając się chodnikiem znajdującym się na Osiedlu (...) w rejonie Przychodni Podstawowej (...) poślizgnął się na śliskiej i niezabezpieczonej nawierzchni w skutek czego doznał obrażeń ciała. Personel przychodni wezwał na miejsce zdarzenia pogotowie ratunkowe, które przewiozło powoda do szpitala w R..

Powierzchnia, na której poślizgnął się powód była oblodzona i nie zabezpieczona przez posypanie jej solą lub piaskiem. Chodnik leży na terenie spółdzielni Mieszkaniowej (...) w (...), która była ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej za szkody osobowe i rzeczowe wyrządzone osobom trzecim w związku z prowadzoną działalnością w zakresie zarządzania nieruchomością lub posiadanym mieniem z pozwanym.

Powód zgłosił pozwanemu roszczenie z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Pozwany decyzją z dnia 18 maja 2016 roku odmówił przyjęcia odpowiedzialności za wypadek powoda.

Wyrokiem z dnia 9 lutego 2017 roku Sąd Rejonowy w Radzyniu Podlaskim wydał wyrok, w którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę odszkodowania z tytułu wypadku z dnia 11 stycznia 2016 roku. Orzeczenie uprawomocniło się. Pozwany uznał żądanie zadośćuczynienia co do zasady i wypłacił powodowi kwotę 5.000 zł.

Wysokość żądanego zadośćuczynienia wynika z rodzaju doznanych obrażeń przez powoda, który doznał złamania trójkostkowego lewej goleni. W trakcie leczenia hospitalizacji powód przeszedł zabieg operacyjny polegający na otwartej repozycji i stabilizacji złamania. Powód został wypisany w dniu 19 stycznia 2016 roku z zaleceniem kontynuowania leczenia w poradni urazowo – ortopedycznej. W dniach 27 lutego – 1 marca 2017 roku powód ponownie był hospitalizowany i przeszedł zabieg operacyjny polegający na usunięciu zespolenia kostek goleni. Po zakończeniu hospitalizacji powód nie mógł się samodzielnie poruszać, nie był w stanie samodzielnie zadbać o swoje potrzeby bytowe i korzystał z pomocy małżonki (k. 3 – 6).

Pozwany w odpowiedzi na pozew nie uznał żądania pozwu i podniósł, iż z uwagi na brak dokumentacji medycznej po pobycie w szpitalu należy uznać, że powód nie wymagał żadnego dalszego leczenia. Ponadto powód nie udowodnił, iż żądana kwota jest zadośćuczynieniem odpowiednim, nie stanowiącym źródła wzbogacenia (k. 37 – 39).

W toku procesu strony podtrzymywały swoje stanowiska.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód S. K. w dniu 11 stycznia 2016 roku przed godz. 8.00 szedł chodnikiem znajdującym się na Osiedlu (...) przy ul (...) w R.. W tym dniu padał lekki śnieg, temperatura powietrza była ujemna. Będąc w pobliżu Przychodni (...) poślizgnął się na oblodzonej i niezabezpieczonej nawierzchni chodnika i przewrócił się. Na skutek upadku S. K. doznał obrażeń ciała w postaci kostki bocznej, przyśrodkowej i tylnej krawędzi lewej goleni co określa się także mianem złamania trójkostkowego goleni lewej. Powód nie mógł samodzielnie stanąć na nogę, w pobliżu nie było nikogo, kto mógłby udzielić mu pomocy, więc doczołgał się do przychodni lekarskiej, prosząc o pomoc. Po dotarciu do przychodni z bólu stracił przytomność. Pracownicy przychodni wezwali karetkę pogotowia, która zabrała powoda do szpitala. Ze względu na charakter doznanych obrażeń, po wykonaniu niezbędnych badań, podjęto leczenie operacyjne. W dniu 14 stycznia 2016 roku S. K. przeszedł zabieg operacyjny polegający na otwartej repozycji i stabilizacji złamania kostki. Doznane przez powoda obrażenia w następstwie przedmiotowego zdarzenia, spowodowały konieczność podjęcia leczenia, a tym samym zakupu wyrobów farmaceutycznych.

Powód S. K. wymagał leczenia i rehabilitacji przez okres sześciu miesięcy. Początkowo przez dwa dni powód załatwiał swoje potrzeby fizjologiczne przy pomocy kaczki. Przez pierwsze sześć tygodni powód wymagał pomocy osób trzecich przy podstawowych czynnościach dnia codziennego, takich jak przygotowywanie posiłków, pranie, sprzątanie, robienie zakupów, zaś przemieszczał się przy pomocy lasek łokciowych w zakresie jedynie niezbędnym do higieny. Nasilenie dolegliwości bólowych było przez pierwszy tydzień po zabiegu duże, zaś do sześciu tygodni po złamaniu umiarkowane, a następnie słabe i zanikające. Uczucie bólu wymagało zażywania niesterydowych leków przeciwbólowych. Powód musiał również przyjmować zastrzyki przeciwzakrzepowe.

Po upływie 6 tygodni od złamania możliwe było częściowe obciążanie operowanej kończyny i poprawa wydolności chodu, powód był bardziej samodzielny i wymagał pomocy w poruszaniu się poza domem. W tym też czasie założono powodowi tzw. łózkę. Po upływie 12 tygodni powód stał się całkowicie samodzielny, zaś na nogę został założony but ortopedyczny, tzw. orteza.

W dniach 27 lutego – 1 marca 2017 roku powód ponownie był hospitalizowany i przeszedł zabieg operacyjny polegający na usunięciu zespolenia kostek goleni.

Po zakończeniu leczenia powód w znacznym stopniu odzyskał sprawność lewej kończyny dolnej, jednak w skutek złamania i późniejszego unieruchomienia doszło do ograniczenia zakresu ruchów zwłaszcza w zakresie pronacji i supinacji stopy, co powoduje problemy przy poruszaniu się po podłożu nierównym lub niestabilnym (łąka, ziemia, szlak górski, piasek, zaśnieżony chodnik itp.).

W okresie leczenia obowiązki domowe powoda jak odwożenie dziecka do szkoły, palenie w piecu, przejęła jego żona

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów w postaci: dokumentacji medycznej (k. 15 – 16, 26 – 29), opinii biegłego ortopedy J. B. (k. 77 - 79v.), zeznań świadka M. K. (k. 54v. – 55) oraz zeznań powoda S. K. (k. 103v. – 104).

Sąd obdarzył wiarą wyżej wymienione dowody z dokumentów, albowiem ich autentyczność nie była kwestionowana przez strony procesu. Na wiarę w ocenie Sądu zasługuje również opinii biegłego ortopedy J. B., gdyż jest ona sporządzona w sposób jasny, rzeczowy i zawiera odpowiedzi na wszystkie postawione przez Sąd pytania.

Sąd obdarzył wiarą zeznania świadka M. K. i powoda S. K., albowiem są one szczere, prawdziwe, rzeczowe i nawzajem się uzupełniają.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo S. K. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Legitymacja bierna pozwanego, jak wynika z odpowiedzi na pozew, nie budzi wątpliwości, tak jak i okoliczności powstania krzywdy.

Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. W orzecznictwie oraz w nauce prawa zgodnie przyjmuje się, że zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, przyznana bowiem suma pieniężna ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Powinna wynagrodzić doznane cierpienia fizyczne i psychiczne oraz ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć, aby w ten sposób przynajmniej częściowo przywrócona została równowaga zachwiana na skutek popełnienia czynu niedozwolonego (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 9 listopada 2007 r., V CSK 245/07, OSNC rok 2008, Nr D, poz. 95).

Sąd rozpoznając przedmiotową sprawę opowiada się za poglądem wyrażonym w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r.(I CK 131/03, OSNC z 2005 r., Nr 2, poz. 40), zgodnie z którym powołanie się przy ustalaniu zadośćuczynienia na potrzebę utrzymania jego wysokości w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, nie może prowadzić do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia.

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury (wyrok Sądu Najwyższego z 9 listopada 2007 r., V CSK 245/07, OSNC rok 2008, Nr D, poz. 95).

Żądana przez powoda S. K. kwota zadośćuczynienia w wysokości 15.000 zł nie jest w ocenie Sądu zbyt wygórowana. Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd uwzględnił okoliczność doznania przez powoda obrażeń ciała w postaci kostki bocznej, przyśrodkowej i tylnej krawędzi lewej goleni co określa się także mianem złamania trójkostkowego goleni lewej, fakt, iż leczenie tych obrażeń wymagało poddania się dwukrotnie leczeniu operacyjnemu. Leczenie takie obarczone jest, jak każdy zabieg operacyjny, ryzykiem powikłań i zakażeń szpitalnych, a co za tym idzie powód przeżywał stres związany z zabiegami operacyjnymi. Opisane powyżej dolegliwości bólowe, konieczność korzystania z opieki żony i bycie przez pewien okres czasu uzależnionym od tej opieki, a także konsekwencje urazu w postaci ograniczenia zakresu ruchów zwłaszcza w zakresie pronacji i supinacji stopy, co powoduje problemy przy poruszaniu się po podłożu nierównym lub niestabilnym (łąka, ziemia, szlak górski, piasek, zaśnieżony chodnik itp.), a zatem ogranicza swobodę korzystania z czasu wolnego w górach, nad morzem, uzasadniają w ocenie Sądu przyznanie powodowi S. K. kwoty 15.000 zł zadośćuczynienia. Kwota ta razem z wypłaconą już przez pozwanego kwotą zadośćuczynienia w wysokości 5.000 zł jest w ocenie Sądu adekwatna do doznanej przez powoda krzywdy.

Sąd zasądził od wyżej wymienionej kwoty zadośćuczynienia odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 19 maja 2016 roku do dnia zapłaty. Data początkowa, od której są liczone odsetki jest to następny dzień po dniu wydania przez powoda ostatecznej decyzji dotyczącej odmowy przyznania powodowi zadośćuczynienia w postępowaniu likwidacyjnym (k. 21 – 23).

Zgodnie z przepisem art. 98§1 i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc strona przegrywająca proces winna jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty procesu.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna w W. przegrał proces w całości i ma obowiązek zwrócić powodowi S. K. całość poniesionych przez niego kosztów procesu.

Na koszty te składają się opłata od pozwu w wysokości 750 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, zaliczka na koszty opinii biegłego z zakresu ortopedii w wysokości 500 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3.600 zł ustalone na podstawie §2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 z późn. zm.).

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda S. K. kwotę 4.867 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Ponieważ koszt opinii biegłego z zakresu ortopedii przekraczał wysokość uiszczonej przez powoda zaliczki, kwotę 401,76 zł pokrył tymczasowo Skarb Państwa. Kwotę tą na podstawie art. 113 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. jedn. Dz. U. z 2018 r. poz. 300 z późn. zm) Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy w Radzyniu Podlaskim).

Z przytoczonych wyżej względów i z mocy powołanych przepisów Sąd orzekł jak w wyroku.