Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim

UZASADNIENIE

(wyroku z dnia 5 września 2025 roku)

W dniu 23 maja 2019 roku (data wpływu) do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie wpłynął pozew E. B. (...) z siedzibą w L. przeciwko W. F. o zapłatę kwoty 2475 zł wraz z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie liczonymi od dnia 20 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż pozwany w dniu 20 grudnia 2017 roku zawarł umowę pożyczki gotówkowej o nr (...) z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.. Na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 29 czerwca 2018 roku powód nabył wymagalną wierzytelność wobec pozwanego i wystąpił z żądaniem zapłaty na drogę postępowania sądowego na skutek powstałej zaległości po stronie pozwanego (k. 8-10v.).

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie w dniu 14 lutego 2019 roku wydał nakaz zapłaty o sygn. VI Nc-e (...) na rzecz E. B. (...) z siedzibą w L. przeciwko pozwanemu W. F. uwzględniając powództwo w całości oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda zwrot kosztów procesu (k.11).

W dniu 20 marca 2019 roku w ustawowo przypisanym terminie pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika złożył do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przypisanych oraz przeprowadzenie dowodów wskazanych w sprzeciwie (k.12-14).

Postanowieniem z dnia 24 kwietnia 2019 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu zapłaty przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim (k. 14v.).

W toku sprawy strony podtrzymywały zajęte stanowiska w sprawie.

W dniu 5 września 2025 roku Sąd Rejonowy w Radzyniu Podlaskim wydał wyroku, w którym w I pkt oddalił powództwo w całości, zaś w pkt II zasądził od powoda E. B. (...) w L. na rzecz pozwanego W. F. kwotę 917 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

Żądanie strony powodowej znajduje swoją podstawę prawną w art. 720 k.c., zgodnie z którym pożyczka jest umową, na podstawie której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego przedmiot pożyczki, a biorący zobowiązuje się zwrócić przedmiot pożyczki w pieniądzach o tej samej wielkości lub w rzeczach tego samego gatunku i takiej samej jakości.

Powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika swoje żądanie opierał na umowie pożyczki gotówkowej z dnia 20 grudnia 2017 roku o nr (...) zawartej pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. a pozwanym W. F., umowy cesji wierzytelności z dnia 29 czerwca 2018 roku zawartej pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością a (...) D. (k. 37-47),umowy cesji wierzytelności z dnia 29 czerwca 2018 roku zawartej pomiędzy (...) D. a E. B. (...) jako przysługującej powodowi (k.48-52).

Należy jednak podnieść, że przedstawione przez powoda dowody nie dały wystarczających podstaw do przyjęcia, iż powód ma legitymację procesową.

Zgodnie z art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Z przepisem tym koreluje także przepis art. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Powód udowodnił w niniejszej sprawie przejście wierzytelności zawartej pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w W. a (...) D. oraz cesję wierzytelności pomiędzy (...) D. a E. B. (...). Potwierdzenie znalazło również, iż osoby zawierające umowę w imieniu spółek były należycie do tego umocowane.

Mimo, iż przejście wierzytelności na poszczególne podmioty nie było kwestionowane, potwierdzenia nie znalazł fakt zawarcia umowy pożyczki gotówkowej nr (...) z dnia 20 grudnia 2017 roku zawartej pomiędzy pozwanym W. F. a pierwotnym wierzycielem (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., które było kluczowym elementem udowodnienia istnienia roszczenia przeciwko pozwanemu.

Należy wskazać, iż kontradyktoryjność procesu cywilnego wymaga, aby to strony wskazywały dowody dla wykazania swoich twierdzeń. Brak jest zatem podstaw do tego, aby Sąd z urzędu dopuszczał i przeprowadzał dowody potwierdzające istnienie umowy pożyczki, z której roszczenie wywodzi powód, a która nie została przez niego dołączona.

W sprawach cywilnych nie jest rzeczą Sądu zarządzanie dochodzeń
w celu uzupełnienia lub wyjaśnień twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych. Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek taki spoczywa na stronach (por. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz pod red. A. Zielińskiego, Wydawnictwo C. H. Beck, wyd. 6, Warszawa 2012 r.).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 listopada 2007 roku ( II CSK 293/07) „Ciężar udowodnienia faktu należy rozumieć nie tylko jako obarczanie jednej ze stron procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o prawdziwości swoich twierdzeń ale również konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności.”

Posiadanie przez strony legitymacji czynnej i biernej jest przesłanką zasadniczą, od której istnienia uzależniona jest możliwość uwzględnienia powództwa, a jej brak, zarówno w postaci czynnej jak i biernej, prowadzi do wydania wyroku oddalającego powództwo.

Powód nie udowodnił faktu istnienia umowy pożyczki pomiędzy pozwanym W. F. a pierwotnym wierzycielem (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wobec czego powództwo zasługiwało na oddalenie w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II wyroku, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie przepisów art. 98 § 1 i § 3 k.p.c., stosownie do których, strona przegrywająca proces obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty procesu niezbędne do celowego dochodzenia swych praw lub celowej obrony, przy czym do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W rozpoznawanej sprawie stroną przegrywającą proces jest powód, co uzasadniało obciążenie go kosztami poniesionymi w sprawie przez stronę pozwaną.

Na wskazane koszty procesu strony pozwanej składały się koszty zastępstwa procesowego adwokata w kwocie 900 zł, ustalone w oparciu o § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Mając powyższe na względzie Sąd orzekł jak w wyroku.