Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2016 roku do Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim wpłynął pozew J. S. (1) przeciwko Towarzystwu (...) w W., w którym domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego tytułem zadośćuczynienia kwoty 5.000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 maja 2016 roku do dnia zapłaty oraz tytułem odszkodowania kwoty 43,78 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 maja 2016 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż w dniu 5 lipca 2013 roku uległ wypadkowi drogowemu, który miał miejsce w K. na ul. (...). Sprawca wypadku K. B. (1), kierując samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...) naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze i jadąc z nadmierną prędkością podczas manewru wyprzedzania doprowadził do zderzenia z motorowerem marki Z. o nr rej. (...), którego kierowcą był powód J. S. (1). W wyniku zdarzenia powód doznał obrażeń ciała. Sprawca wypadku był objęty ochroną ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. Powód zgłosił swoje roszczenia pozwanemu, który uznał co do zasadny swoją odpowiedzialność i przyznał powodowi zadośćuczynienie w wysokości 8.000 zł przyjmując jednocześnie 60% przyczynienie się powoda do powstania krzywdy. Powód nie kwestionując przyczynienia się do powstania szkody uważa, iż stopień tego przyczynienia wynosi tylko 50%. W wyniku wypadku powód doznał obrażeń w postaci otwartego złamania I stopnia kości goleni lewej. Został on poddany specjalistycznemu leczeniu i rehabilitacji. Powód poniósł koszty dojazdu do placówek medycznych (k. 2 – 7).

W odpowiedzi na pozew pozwany Towarzystwo (...) w W. nie uznał żądania pozwu i wniósł o jego oddalenie. Wskazał on, iż w okolicznościach niniejszej sprawy należy ocenić rozmiar krzywdy poniesionej przez powoda na kwotę 20.000 zł. Przyznana powodowi kwota 8.000 zł zadośćuczynienia jest adekwatna do krzywdy, którą doznał powód J. S. (1), przy uwzględnieniu 60% przyczynienia się powoda do powstałej szkody. Pozwany stwierdził, iż powód jak i sprawca wypadku naruszyli zasady ruchu drogowego i sprowadzili stan zagrożenia na drodze. Jednakże to powód naruszył je w większym rozmiarze, gdyż nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi, którym poruszał się sprawca wypadku, w związku z czym przyjęto 60% przyczynienie się powoda do powstania szkody (k. 39 – 44).

W toku procesu powód i pozwany podtrzymywali stanowiska wyrażone w pozwie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 lipca 2013 roku powód J. S. (1) jechał motorowerem po ul. (...) w K.. Zamiarem powoda było skręcenie w znajdująca się po lewej stronie drogi drogę polną. Przed dojechaniem do drogi polnej powód spojrzał w lusterko i zauważył pojazd, którym poruszał się K. B. (2). Przed samym wykonaniem manewru skrętu w lewo powód nie upewnił się czy może wykonać ten manewr bezpiecznie i zjechał motorowerem na lewy pas jezdni, gdzie uderzył w jego tylne koło lewą częścią przedniego zderzaka samochód osobowy marki (...), kierowany przez K. B. (1). Samochód ten poruszał się po terenie zabudowanym z prędkością 73 km/h. W wyniku tego uderzenia powód upadł na pobocze. Kierujący samochodem (...) K. B. (3) zatrzymał się i wezwał na miejsce wypadku pogotowie ratunkowe. Pogotowie po przybyciu a miejsce udzieliło pierwszej pomocy i zabrało powoda do szpitala w B.. Tam zostało zdiagnozowane złamanie trzonu piszczeli otwarte I stopnia złamanie kości goleni lewej. Zastosowano leczenie nieoperacyjne na wyciągu szynowym. Powód J. S. (1) przebywał w szpitalu do dnia 9 sierpnia 2013 roku. Został on wypisany do domu z zaleceniem chodzenia przy pomocy kul bez obciążania kończyny dolnej.

W wyniku wypadku powód J. S. (1) doznał otwartego złamania trzonu lewej kości piszczelowej, co powoduje trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 10%. Przez pierwsze 5 tygodni po wypadku powód przebywał na wyciągu i doznawał cierpień o dużym nasileniu, zaś przez cztery miesiące musiał nosić opatrunek gipsowy i odciążać lewą nogę przez korzystanie z kul łokciowych. Prze okres 6 miesięcy cierpienia powoda były znacznie nasilone. Przez kolejne 18 miesięcy były one nasilone w stopniu miernym, a następnie w stopniu nieznacznym.

Następstwem złamania lewej goleni jest skrócenie u powoda długości lewej kończyny dolnej o 1,5 cm oraz zaburzenia krążenia, zaś powód może okresowo wymagać leczenia rehabilitacyjnego.

W okresie od 8 do 29 stycznia 2015 roku powód był hospitalizowany w Oddziale (...) dla Dorosłych w Szpitalu (...) w M. (...) z rozpoznaniem choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa, dyskopatii lędźwiowej, nadciśnienia tętniczego.

Ponownie powód był hospitalizowany na Oddziale Rehabilitacji (...) R. z rozpoznaniem: następstwa złamań kończyny dolnej, niewydolności dynamicznej kończyny dolnej po przebytym złamaniu otwartym kości goleni lewej, dyskopatii lędźwiowej, zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa lędźwiowego, nadciśnienia tętniczego, choroby niedokrwiennej serca – stanu po angioplastyce LAD z wszczepieniem stentu DES.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów w postaci dokumentów: dokumentacji medycznej powoda (k. 21 – 24, 55 – 61,), protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego (k. 91 – 92v.), protokołu oględzin pojazdu (k. 93 – 94v., 95 – 96v.), dokumentacji fotograficznej z miejsca wypadku (k. 104 – 109v.), szkicu z miejsca wypadku (k. 110), opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego, rekonstrukcji zdarzeń drogowych M. D. (k. 181 – 203), opinii biegłego z zakresu (...) (k. 255 – 259), zeznań świadków M. S. (k. 76v.), M. B. (k. 154v. – 155, 89v. – 90, 103 – 103v.), K. B. (4) (k. 165v. – 166), zeznań powoda J. S. (1) (k. 75v. – 76, 293v.).

Sąd obdarzył wiarą wyżej wymienione dowody z dokumentów, gdyż ich autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron procesu.

Sąd dał wiarę zeznaniom wyżej wymienionych świadków i pozwanego, gdyż są one szczere, logiczne oraz w przeważającej części są one ze sobą zgodne. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka K. B. (4) (k. 165v. – 166) w tej części w jakiej wskazuje on prędkość kierowanego przez siebie samochodu przed rozpoczęciem manewru wyprzedzania.

Zeznania świadka są w tym zakresie sprzeczne z opinią biegłego z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego, rekonstrukcji zdarzeń drogowych M. D., którą Sąd obdarzył w całości wiarą. Opinia ta została sporządzona przez osobę posiadającą konieczną i wystarczającą wiedzę w opiniowanym przedmiocie, jest logiczna, rzetelna a zawarte w niej twierdzenia odpowiadają na wszystkie pytania Sądu. Z tych samych powodów Sąd obdarzył wiarą opinię biegłego z zakresu (...).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo J. S. (2) jest w przeważającej części zasadne i zasługuje w tym zakresie na uwzględnienie.

Legitymacja bierna pozwanego, jak wynika z odpowiedzi na pozew, nie budzi wątpliwości, tak jak i okoliczności powstania krzywdy i szkody.

Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. W orzecznictwie oraz w nauce prawa zgodnie przyjmuje się, że zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, przyznana bowiem suma pieniężna ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Powinna wynagrodzić doznane cierpienia fizyczne i psychiczne oraz ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć, aby w ten sposób przynajmniej częściowo przywrócona została równowaga zachwiana na skutek popełnienia czynu niedozwolonego (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 9 listopada 2007 r., V CSK 245/07, OSNC rok 2008, Nr D, poz. 95).

Sąd rozpoznając przedmiotową sprawę opowiada się za poglądem wyrażonym w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r.(I CK 131/03, OSNC z 2005 r., Nr 2, poz. 40), zgodnie z którym powołanie się przy ustalaniu zadośćuczynienia na potrzebę utrzymania jego wysokości w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, nie może prowadzić do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia.

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury (wyrok Sądu Najwyższego z 9 listopada 2007 r., V CSK 245/07, OSNC rok 2008, Nr D, poz. 95).

Żądana przez powoda J. S. (1) kwota zadośćuczynienia w wysokości 5.000 zł nie jest w ocenie Sądu zbyt wygórowana. Mając na uwadze okoliczności w postaci otwartego złamania trzonu lewej kości piszczelowej, fakt, iż powód doznał trwałej zmiany w postaci skrócenia lewej kończyny dolnej o 1,5 cm oraz zaburzenia krążenia zasadnym jest w ocenie Sądu przyznanie powodowi J. S. (1) kwoty 5.000 zł zadośćuczynienia. Kwota ta razem z wypłaconą już przez pozwanego kwotą zadośćuczynienia w wysokości 8.000 zł jest w ocenie Sądu adekwatna do doznanej przez powoda krzywdy. Sąd wziął pod uwagę fakt, iż powód przez okres pięciu tygodni odczuwała ból o znacznym nasileniu, był unieruchomiony na wyciągu przez ten okres czasu, zaś przez okres sześciu miesięcy cierpienia powoda były znacznie nasilone, a następnie przez kolejne 18 miesięcy były one nasilone w stopniu miernym, zaś potem w stopniu nieznacznym. Zaburzenia krążenia powodują obrzmienia tej nogi, zaś doznany uraz powoduje, iż powód wymaga z uwagi na powyższe obrzmienia i ograniczenia ruchomości lewego stawu skokowego okresowego leczenia rehabilitacyjnego. Ustalając wysokość łącznego zadośćuczynienia na kwotę 13.000 zł (8.000 zł wypłacił pozwany w postępowaniu likwidacyjnym) Sąd wziął pod uwagę, iż powód przyczynił się do powstania szkody w 50%. Sąd nie uwzględnił stanowiska pozwanego, iż to z przeważającej winy powoda doszło do wypadku drogowego, a w konsekwencji szkody i krzywdy powoda. Z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego, rekonstrukcji zdarzeń drogowych M. D. wynika, iż obie strony zdarzenia drogowego naruszyły zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym i obie strony mogły uniknąć wypadku: powód przez prawidłową obserwację ruchu drogowego i wstrzymanie się z manewrem skrętu w lewo, kierowca (...) K. B. (3) przez jazdę o 23 km/h mniejszą, czyli zgodną z obowiązującymi przepisami, która umożliwiłaby zatrzymanie pojazdu przed skręcającym powodem. W ocenie Sądu obie strony przyczyniły się w równym stopniu do powstania szkody. Przy przyjęciu takiego stopnia przyczynienia zadośćuczynienie należne powodowi winno wynosić przed uwzględnienie przyczynienia się powoda do powstania szkody 26.000 zł. Wyżej wymienione uwagi uzasadniają w ocenie Sądu przyznanie takiego zadośćuczynienia, które jest adekwatne do wysokości doznanej przez powoda krzywdy. Sąd ustalając wysokość zadośćuczynienia nie uwzględnił wpłaconej przez sprawcę wypadku kwoty 500 zł, jak wnosił o to pozwany, albowiem jak wynika z treści ugody zawartej w postępowaniu karnym o sygn. akt II K (...) Sądu Rejonowego w (...) znajdującej się na k. 151 tych akt, kwota ta miała stanowić odszkodowanie za zniszczony skuter powoda, a zatem nie była kwotą zadośćuczynienia za krzywdę jakiej doznał powód J. S. (1).

Sąd zasądził od wyżej wymienionej kwoty zadośćuczynienia odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 25 maja 2016 roku do dnia zapłaty. Data początkowa, od której są liczone odsetki jest to następny dzień po dniu wydania przez powoda ostatecznej decyzji dotyczącej przyznania powodowi zadośćuczynienia w postępowaniu likwidacyjnym (k. 26).

Sąd oddalił powództwo w pozostałej części, czyli co do żądania zasądzenia odszkodowania w wysokości 43,78 zł z tytułu kosztów dojazdu do placówek medycznych. Jako dowód na poparcie tego żądania strona powodowa przedstawiła jedynie oświadczenie o poniesionych kosztach dojazdu. Oświadczenie takie jest dokumentem prywatnym z którego wynika jedynie, że osoba która taki dokument podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. W ocenie Sądu powód nie udowodnił wysokości poniesionych kosztów dojazdu, bowiem nie wskazał kto go odwiedzał i czy należała ta osoba do kategorii osób najbliższych.

Ponieważ powód J. S. (1) przegrał proces tylko w nieznacznej części Sąd na podstawie art. 100 kpc obciążył pozwanego Towarzystwo (...) w W. obowiązkiem zwrotu kosztów procesu poniesionych przez powoda J. S. (1).

Na koszty te składają się: opłata od pozwu w wysokości 253 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 34 zł, oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2.400 zł ustalone na podstawie §2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 z późn.zm.) w brzmieniu obowiązującym w dniu wniesienia pozwu.

W toku procesu zostały dopuszczone dowody z opinii dwóch biegłych: biegłego z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego, rekonstrukcji zdarzeń drogowych i lekarza ortopedy. Pozwany wpłacił zaliczkę na koszty opinii biegłego w wysokości 1.500 zł. Z zaliczki tej zostały pokryte koszty opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego, rekonstrukcji zdarzeń drogowych w wysokości 1.438,65 zł. Koszty tej opinii zostały pokryte z powyższej zaliczki, zaś pozostała kwota w wysokości 61,35 zł została zwrócona pozwanemu Towarzystwu (...) w W..

Sąd na podstawie art. 113 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.jedn. z 2018r. poz. 300 z późn. zm.) nakazał ściągnąć od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy w Radzyniu Podlaskim) kwotę 1.551,42 zł którą poniósł tymczasowo Skarb Państwa na koszty opinii biegłego z zakresu ortopedii.

Z przytoczonych wyżej względów i z mocy powołanych przepisów Sąd orzekł jak w postanowieniu.